Een avontuurlijke rit naar Samosir Island

Na een vroege vlucht vanaf Banda Aceh kwam ik 's ochtends vroeg aan in Medan. Mijn plan was om vanuit Medan richting Sibolangit te reizen om daar een trekking te doen naar de two colourwaterfall. Door meerdere mensen werd ik gewaarschuwd om voorzichtig te zijn en ze vertelden mij dat ik daar goed op mijn geld en spullen moest letten. Het gebied is totaal niet toeristisch en zelfs veel locals kenden de waterval zelf ook niet.
Met een minibus vanuit Medan kwam ik na ongeveer een uur aan in Sibolangit. Dat was het begin van een nieuw avontuur.

Omdat ik een gids nodig had voor de trekking, ging ik op zoek naar de guides office waarover ze mij hadden verteld. Dat was nog niet zo makkelijk. Aangezien ik geen idee had waar ik heen moest ben ik maar naar het eerste beste huis gelopen dat ik tegenkwam waar ik een jongen buiten zag staan. Die jongen sprak alleen geen woord Engels. Met handen en voeten heb ik hem geprobeerd te vragen of er iemand in de buurt Engels sprak. Hij belde toen een vrouw die mij vertelde dat ik met hem naar haar huis moest komen zodat ze mij de weg kon wijzen naar de guide office.
Vervolgens hup achterop de scooter en even later zat ik bij die vrouw, Nova, thuis. Uiteindelijk heeft zij mij geholpen met het vinden van een gids en liep ik een uur later met 2 Indonesische jongens door de jungle onderweg naar de waterval. Tja en ook zij spraken geen van beiden Engels. Best lastig als je iets wil zeggen en je begrijpt elkaar niet. De waterval was wel erg mooi.

Uiteindelijk eindigde mijn dag anders dan gepland en werd ik na de trekking door Nova, uitgenodigd om bij haar thuis een douche te nemen en daar te blijven slapen. Nova is 33 jaar en woont samen met haar man Kilyk en haar zus en neefje. Zelf was ze nu 4 maanden zwanger van haar eerste kindje. Aan huis hadden zij, net als heel veel mensen hier, een winkeltje met eten, drinken en snacks. Die avond was het druk met lokale jongeren die daar wat kwamen eten en drinken. Ondanks dat niemand Engels sprak hebben we toch veel gelachen. Soms hielp Nova met vertalen.
Uiteindelijk ben ik op tijd gaan slapen want om 5 uur zou de wekker weer gaan om naar Brestagi te gaan om de vulkaan Sibayak te beklimmen. Kilyk zou met mij meegaan als mijn gids.
Ik sliep samen met de zus van Nova en haar zoontje in een kamer. Het bed was dit keer niet meer dan een vloerkleed en we sliepen met het licht aan. Dat was geen nachtlampje maar een grote bouwlamp die de hele kamer verlichtte. Ik heb uiteindelijk maar mijn slaapzak over mijn hoofd getrokken om te kunnen slapen.

In de vroege ochtend zijn we op de bromfiets naar Brestagi gereden om de vulkaan Sibayak te beklimmen. Ik geloof alleen dat ik fitter was dan mijn gids want onderweg zijn we iets van 6 keer gestopt omdat hij even moest bijkomen. Ik moest er wel om lachen. Vervolgens kwamen we na 2 tot 3 uur klimmen uiteindelijk aan op de top en konden we nauwelijks iets zien door de mist. Dat was wel jammer. Kilyk sprak trouwens ook geen Engels.

Vervolgens zijn we na de beklimming vanaf Brestagi doorgereden naar Parapat, waarvandaan ik met de Ferry de oversteek zou maken naar het plaatsje Tuk Tuk op Samosir Island. De rit daarheen was al een avontuur op zich aangezien ik 4 uur achterop de bromfiets heb gezeten. De omgeving en het uitzicht onderweg was super maar aan het einde van de rit had ik geen kont en rug meer over.

Ondertussen snap ik trouwens de verkeersregels hier een beetje. Ze rijden links en als je gaat inhalen toeter je een paar keer om aan te geven dat je iemand voorbij gaat zodat ze weten dat er iemand naast hen rijdt. Je kunt je dus wel voorstellen hoe dat is als je in een drukke stad rijdt. Verder worden scooters hier gebruikt als transportmiddel voor het hele gezin. Het is hier heel normaal om met zijn vieren op een scooter te rijden.

In het volgende verslag meer over mijn belevenissen op Samosir Island x