Genieten van de laatste dagen op Zanzibar

Genieten van de laatste dagen op Zanzibar

Dag 16 Stone Town

Na een boottocht van 1,5 uur vanaf Dar es Salaam kwamen we om 11.15 uur aan op Zanzibar.

De eerste dag zouden we in Stone Town verblijven, de oude stad van Zanzibar. Het weer was niet super. Af en toe kwam er een flinke bui over. Gingen onze laatste dagen op Zanzibar echt zo worden?!!
Al snel werd ons duidelijk dat dit het begin was van het regenseizoen die duurde van maart tot juni.

Omdat we zoveel pech onderweg met de truck hadden gehad werd ons door de organisatie een excursie naar Prison Island aangeboden, waar we 's middags na de lunch eerst gingen snorkelen en we vervolgens op het eiland een populatie reuzenschildpadden konden zien.

's Avonds konden we na bijna 3 weken eindelijk weer een keer ons eigen plan trekken. Begrijp me niet verkeerd de safari was super, maar het was ook wel weer fijn om nu even je eigen ding te kunnen doen.

Met de helft van het gezelschap besloten we 's avonds pizza te gaan eten. Daar hadden we al heel de vakantie zin in. Haha en wie zaten daar aan het tafeltje naast ons, de andere helft van de groep. Het was een gezellig restaurantje aan zee waar we allemaal super hebben gegeten en natuurlijk een paar cocktails hebben geproefd.

Na het eten wilden we even over de avondmarkt lopen een stukje verderop. Locals komen daar in de avond heen om elkaar te ontmoeten.
Aangekomen bij de avondmarkt bleek het niet meer te zijn dan eetkraampjes, dus geen souvenierwinkeltjes waar we dachten gezellig langs te kunnen lopen. Ik vergeleek het een beetje met Tilburg Culinair, maar dan in een tuin aan zee en zonder muziek. Het meeste eten werd voor je neus vers klaargemaakt.
Aan het einde van de markt zijn we maar ergens linksaf geslagen om onszelf een weg door de smalle straatjes te vinden. Mark en ik zouden de weg wel weten.
We kwamen langs oude gebouwen, allen voorzien van enorme, massief houten 'kasteel' deuren. De gebouwen zagen er oud en vervallen uit maar juist daardoor ook weer zo mooi. We sloegen het ene smalle straatje naar het andere in en op een gegeven moment toen we weer op een grote straat uitkwamen moesten Mark en ik ook toegeven dat we niet meer wisten waar we waren. Ok we zijn dus verdwaald?!
Al snel daarna kwamen we een stelletje tegen die we eerder in het restaurant hadden gezien en zij konden ons de weg naar het restaurant wijzen. Zo ver was dat niet en we zaten in de goede richting ;).

Hierna zijn we maar teruggegaan naar ons hotel want we hadden met zijn allen ingestemd om de volgende dag om 8.00 uur richting het Nungwi Beach te vertrekken waar we de laatste dagen aan het strand zouden verblijven. Dat was namelijk nog 1,5 uur rijden vanaf Stone Town.

Dag 17 Nungwi Beach

Eindelijk gingen we naar het strand. Nu alleen hopen dat het weer in het Noorden van het eiland beter is, want toen we uit Stone Town vertrokken regende het.

Aangekomen bij ons hotel in Nungwi
was het bewolkt maar het uitzicht op de zee vanaf onze deur van de hotelkamer was prachtig. Tussen de palmbomen door zag je het felblauwe water van de zee.

Overdag hebben we tussen een aantal lichte regenbuitjes door lekker op het strand gelegen. Door de bewolking was het goed uit te houden op het strand. 's Avonds was ik er iets minder blij om nadat ik er tijdens het douchen achter kwam dat mijn rug verbrand was omdat ik me niet had ingesmeerd. Ik dacht het is toch bewolkt dus dat zal wel meevallen.

Aan het eind van de middag werden we met de taxi opgehaald om bij 'The Rock' te gaan eten, een klein restaurantje op een rots midden in zee. Om bij het restaurant te komen moet je met een bootje wanneer het vloed is. Chantal en Joyce hadden foto's van dit restaurant gezien en wilden er graag heen. Het was alleen wel bijna 2 uur rijden vanaf Nungwi. Maarja wel leuk om toch te zien hoe het was.

Aangekomen bij het restaurant werden we vanaf het strand met een bootje opgehaald en vervolgens hebben we er gezellig gegeten.

Na terugkomst van het restaurant was er een feest aan het strand naast ons hotel. Onze chauffeurs hadden ons daar al over verteld.
De muziek klonk goed vanaf het hotel dus Mark, Joyce, Chantal, Jeffrey, Suzanne en ik besloten nog een drankje te gaan doen.
Vol verbazing stapte ik de dansvloer op waar iedereen uitbundig aan het dansen was. Zelfs Masai mensen stonden in hun traditionele kleding op de dansvloer. Née, dat meen je niet!?

We mengden ons tussen de dansende locals en hebben vervolgens een super leuke avond gehad. Ik heb nog nooit zoveel gedanst.

Iedereen kwam met je dansen en soms werd je zelfs bij iemand weggetrokken zodat ze met je konden dansen. Ik heb mijn ogen uitgekeken!

Een van de chauffeurs die ons eerder
naar het restaurant had gebracht was ook gekomen en hield een oogje in het zeil.
Verder ontmoette ik die avond Ivan, een jongen uit Uganda die sinds een paar maanden op Zanzibar was met de bedoeling daar te gaan werken voor een duikschool. Een hele aardige jongen.

Dag 18 Snorkelen Mnemba Island

Na een veel te korte nacht zaten we om half 9 weer aan het ontbijt omdat we om 9.00 uur zouden worden opgehaald voor een snorkeltour naar Mnemba Island.

Het was 's ochtends meteen al warm en zonnig dus het beloofde een mooie dag te worden. En dat was het ook!

Nadat we terug waren van het snorkelen hebben we de rest van de dag tot na de zonsondergang lekker op ons gemakje op het strand gelegen.

's Middags zocht Ivan mij op toen we aan het strand lagen en samen hebben we een hele tijd zitten praten.
Hij vertelde dat hij vanaf dat hij 5 jaar was is opgegroeid in een weeshuis in Uganda. Hij heeft geen familie en weet niets van eventuele broers en of zussen. Hij is alleen.
In het weeshuis waarin hij is opgegroeid woonden in totaal zo'n 500 kinderen. Het huis bestond uit 3 gebouwen met in ieder gebouw een enorme slaapzaal waarin links en rechts tegenover elkaar stapelbedden stonden van soms zelfs 4 a 5 hoog. Het weeshuis werd gesponsord door mensen uit Denemarken en ieder kind had zijn eigen sponsor.
Ivan vertelde hoe hij als kind verplicht werd om elke maand een 'bedankbrief' te schrijven naar zijn sponsor voor de cadeaus die hij opgestuurd zou hebben. De cadeaus heeft Ivan alleen nooit gekregen. Zo ging dat zei hij.
Hij moest de brieven wel schrijven want daardoor had hij te eten en een plek om te blijven. Hij vertelde dat Afrika erg corrupt is en dat het geld dat uit het buitenland komt grotendeels in eigen zak wordt gestoken.
Sommige kinderen kregen wel cadeaus en anderen niet. Waarom sommige kinderen dat soms wel kregen wist hij niet.
In het weeshuis zaten buiten weeskinderen ook kinderen die wel ouders hebben maar waarvan de ouders te weinig geld hebben om hun kind(eren) te verzorgen. Ouders van die kinderen kwamen vaak langs bij hun kinderen in het weeshuis. Ivan heeft zelf die (familie)liefde nooit gevoeld dus hij weet ook niet wat hij mist. Het is gewoon een kwestie van overleven vertelde hij. Zolang je leefde had je het goed, de rest was niet belangrijk. Liefde speelde geen rol in het weeshuis.
De jongens sliepen apart van de meisjes. Elk gebouw had een toezichthouder. De zorg aan kinderen en het overige werk werd overgelaten aan de studenten. De meisjes vanaf 16 jaar hielpen mee met de opvoeding van de baby's en kinderen tot en met 7 jaar oud en vanaf de leeftijd van 8 jaar moest je voor jezelf zorgen.
Jongens vanaf 10 jaar moesten bloemen plukken en tussen de 12-15 jaar kapten ze gras voor het maken van een omheining.
Toen Ivan 15 jaar was werd hem gezegd dat zijn sponsor was overleden en dat hij voor zichzelf moest gaan zorgen. Hij geloofde niet wat ze vertelden maar hij kon er ook niets tegen doen.
Soms moest hij weleens 4 of 5 brieven na elkaar schrijven onder het mom dat de eerste brieven niet goed zouden zijn. Op die manier konden ze de brieven bundelen zodat zij een voorraadje voor zichzelf hadden voor de komende maanden.
Hoe meer Ivan vertelde hoe verder mijn mond openviel van verbazing en dat zag hij. Hij zei: "Jullie vinden het raar maar als je dit verteld tegen mensen uit Afrika dan vinden ze dat normaal want TIA (This Is Africa)." Er werd onderling gevochten om eten en soms moesten zij rennen om eten te krijgen voordat het eten op was. Was je te laat dan moest je wachten tot de volgende maaltijd.
Op zijn 15e is Ivan verhuisd. De schooldirecteur had woonruimte voor hem en van het geld dat Ivan in het weeshuis bij elkaar gespaard had kocht hij een camera waarmee hij foto's maakten van mensen voor geld. Later is hij gaan reizen en nu werkt hij voor een zakenman die overal in wil investeren. Hierdoor heeft Ivan al in diverse landen in Afrika verschillende baantjes gehad. Momenteel is er nog geen werk bij de duikschool en leeft hij van zijn gespaarde geld. Hij heeft een budget van 5000 TSH, dat is minder 2,50 euro per dag. Hiervan moet hij ontbijten, lunchen en dineren. Om even een voorbeeld te geven betaal je 5000 TSH voor een milkshake.
Ivan heeft nog geen vriendin. De vrouwen in Afrika willen geld zien en vallen niet op een jongen zoals hij. De vrouwen willen leven zoals ze dat van tv kennen. Zo is zijn ex-vriendin er met een vriend van hem vandoor gegaan omdat hij een auto had.
Een aantal vrienden van hem zijn op het verkeerde pad geraakt en aan de drugs gegaan zodat ze niet hoeven te denken aan hun problemen. Zo is Ivan niet. Hij leeft een simpel leven, hij heeft onderdak, hij heeft te eten en hij hoopt ooit nog een leuke vriendin te ontmoeten waar hij gelukkig mee kan worden.

Dag 19 Stranddag

Vandaag is de rest van de groep om 13.00 uur teruggegaan naar Dar es Salaam waarvandaan zij 's nachts terug naar Nederland zouden vliegen.

Na het uitzwaaien van de groep heb ik 's middags heerlijk in een hangmat gelegen op een strand vlakbij het hotel. Alex, een vriend van Ivan die ik ook kende van het strandfeest, had me daarheen gebracht.
Bij het zien van het witte zand en het kristalhelder, blauwe zeewater kon ik me nog steeds verbazen over hoe mooi het daar was. Echt een plaatje!
Alex is de manager van meerdere boekingskantoren op Zanzibar. Alex was het tegenovergestelde van Ivan.
Hij is met zijn zussen opgegroeid in een warm en welgesteld gezin in Arusha, Tanzania. Alex was een echte womanizer en hield wel van vrouwen. Hij was verder heel aardig.
's Avonds nam Alex mij mee naar Kendwa Rocks, waar die avond een strandfeest zou zijn met vantevoren optredens met onder andere een Michael Jackson show. Kendwa Rocks was een groot hotel aan het strand, een half uurtje lopen vanaf Nungwi.
Bij Kendwa ontmoette ik onder andere twee vrienden van Alex. Beiden welgestelde jongens. Een van de jongens bezit een goudmijn en personeel dat werkt in de mijn.
Zijn familie was in het bezit van grond waarop men electriciteitskabels wilde plaatsen.
Bij het plaatsen van de elektriciteitsmasten stuitten ze plots op goud. Zo werd de goudmijn geboren en sindsdien stroomt het geld binnen. Hij heeft een groot huis bij Kendwa Beach waar hij in zijn eentje woont. Aardige gast ook!

Wederom was het een leuke avond. Er waren dit keer alleen wel een stuk meer toeristen. Jammer dat ik niet nog een weekje kon blijven want volgende week zaterdag is daar een full moon party.

Dag 20 laatste dag op Nungwi

Na het ontbijt en het pakken van mijn spullen heb ik naast het hotel eerst lekker een massage laten doen. Daar had ik al heel de vakantie zin in :).

Ivan kwam 's ochtends nog even langs om gedag te zeggen en de rest van de dag hebben we samen nog wat gerelaxt aan het strand. Vervolgens werd ik om 17.30 uur opgehaald bij het hotel om naar het vliegveld te gaan.

Een goede afsluiting van een hele mooie reis! Op naar de volgende :).