De dagen voor de beklimming

Na een vlucht van in totaal 17,5 uur inclusief 2 tussenstops kwam ik gisteren om 10.25 uur aan op Kilimanjaro Airport. In verband met tijdsverschil is het hier 2 uur later.
Buiten bij de aankomsthal van het vliegveld stond een overkill aan chauffeurs net naambordjes te wachten. Hmm shit welke is nu voor mij!?
Gelukkig werd ik al snel geholpen door een chauffeur die mij vroeg waar ik de transfer geboekt had en wees mij vervolgens naar de juiste persoon. Dat ging eigenlijk best makkelijk :).
In de bus zaten meerdere mensen die allemaal de Kilimanjaro gingen beklimmen.

Toen ik bij mijn hotel in Moshi afgezet werd bleek dat nog een andere jongen uit de bus in hetzelfde hotel verbleef. Hij zou samen met zijn broertje en 2 vrienden maandag de Kilimanjaro gaan beklimmen en was alvast eerder gekomen. Vervolgens spraken we meteen maar af om die middag samen het plaatsje te gaan verkennen en ergens te lunchen. Barry (32) heette hij en komt uit Quatamale.
Ondertussen dat we bij de receptie zaten te wachten totdat onze kamers gereed waren kwamen nog 2 bekende gezichten het hotel binnenlopen. Dat waren 2 Australische jongens, Matt (23) en Joe (23), uit onze bus die zich vergist hadden in het hotel.
Uiteindelijk zijn we die middag met zijn vieren het plaatsje gaan verkennen. Bijna direct toen we het hotel uitstapte werden we aangesproken door een local die ons een rondleiding door Moshi wilde geven. Matt, die nog al goed is in het slap ouwehoeren, zei hem dat dat goed was. De local stelde zich voor als Sam en samen met hem zijn we wat door Moshi gelopen. Daarbij zijn we bij een ziekenhuis geweest en zijn we langs een gevangenis gelopen. Heel bizar om te zien hoe zo'n ziekenhuis er hier uitziet. Je herkent het misschien wel van tv, een ziekenhuis bestaande uit diverse kleine gebouwtjes bij elkaar met in elk gebouw een zaal waarin links en rechts misschien wel 20 bedden tegenover elkaar staan. Alle bedden voorzien van een klamboe. Gelukkig hebben we geen mensen gezien die er ernstig aan toe waren. De meeste zalen waren ook ver leeg.
Verder is Moshi maar een klein plaatsje en is er niet veel te beleven.
Kenmerkend zijn alle mensen, vooral mannen, die overal op straat hangen. Auto's en brommers rijden hier ook overal en ik heb zelfs een paar mensen zien fietsen.

Uiteindelijk zijn we met Sam naar een barbecue restaurantje gegaan. "Doe ons alle vier maar een halve kip lekker! " Vervolgens krijg je dan een bordje met een paar kippenbotjes waaraan hier en daar als je geluk had een stukje vlees te vinden was. Ik denk dat er bij ons aan een kippenpoot nog meer vlees zit.

Ondertussen hadden we wel via Sam voor de volgende dag een trip geboekt naar de Materuni waterval.
Sam was geen officiële gids maar tegen een kleine vergoeding wilde hij de trip voor ons regelen.

Zoals afgesproken zaten we de volgende ochtend om 8 uur bij de receptie. Om 8.20 uur zagen we Sam die toen eerst nog ons vervoer ging regelen.
Ondertussen vroeg de manager van ons hotel ons of wij Sam kenden. Toen we hem vertelden dat we hem de dag ervoor op straat waren tegengekomen raadde hij ons af met hem mee te gaan. Hij vertelde dat hij onze veiligheid dan niet kon garanderen. Hmm na een moment van twijfel en in samenspraak met de hotelmanager zijn we toch met Sam de trip gaan doen nadat de manager eerst een kort gesprek met Sam had gehad. Mijn fototoestel had ik voor de zekerheid maar in het hotel gelaten.

En daar gingen we vervolgens in een Toyota corolla, ik voorin en de jongens samen met Sam met zijn vieren opgepropt achterin.
Onderweg stopten we nog even bij een marktje voor wat fruit en vervolgens reden we naar het startpunt van de hike. Zie je het voor je modderachtige paden tussen de bergen omgeven door met name bananenbomen, het ene pad steiler en hobbeliger dan het andere. "Hier moeten we even wat harder rijden anders komen we vast te zitten." De rit op zich was al een heel avontuur.
Vanaf het punt dat we vervolgens gestart zijn met lopen passeerden we verschillende huisjes en stukken platteland tot aan de waterval. Onderweg kwamen we met name vrouwen tegen die op het platteland aan het werken waren en kinderen die ons begroetten. De mensen zijn allemaal zo lief en de kinderen zo schattig!
Aangekomen bij de waterval hebben de jongens een duik genomen. Zo heel warm was het daar niet dus ik had maar overgeslagen.
Op de terugweg zijn we aan het einde van de hike bij een klein dorpje in de bergen gestopt voor de lunch. We kregen daar bij iemand thuis een typisch Afrikaans gerecht voorgeschoteld, speciaal voor ons gemaakt. Het gerecht bestond uit groente, iets van maismeel en varkensvlees. Het varkensvlees heb ik maar overgeslagen want het zag eruit alsof ze alles van het varken hadden meegebakken, van oor tot dikke stukken vet. De rest van het eten was wel erg lekker!
Na de lunch zijn we netjes op tijd weer afgezet bij ons hotel voordat Matt, Joe en ik om 16.00 uur bij het hotel werden opgehaald voor de briefing voor de klim van morgen.
Op het laatste moment moest ik ineens van hotel wisselen en zou ik vannacht net als Matt en Joe in een ander hotel slapen. In dat hotel kregen we ook de briefing.
Bij de briefing heb ik meteen ook de 4 Amerikanen ontmoet met wie ik morgen ga klimmen. Tanner, Brad, Scott en John uit Seattle. Op het eerste gezicht aardige gasten dus verwacht dat dat wel goed zal komen met de klim.

Ik heb net mijn spullen voor de klim klaargelegd en dan ga ik zo maar op tijd slapen. Morgen om 7.30 uur worden we verwacht bij het ontbijt en tussen 8.30 uur en 9.00 uur zullen we dan vertrekken. Ik heb er zin in!!

Oja en ik heb ondertussen al wat Swahilli geleerd:

Jambo = hallo
Mambo = hoe gaat het?
Si Jambo = het gaat goed!
Akuna ma tata = No worries

Tot over 7 dagen!