Duiken op Pulau Weh en slapen bij locals

Met de nachtbus ben ik vanaf Binjai samen met een Frans stelletje, die ik eerder die dag ontmoet had, in 12 uur naar Banda Aceh gereisd. Daarvandaan duurde het nog 50 minuten om met de Ferry de oversteek naar het eiland te maken. Vervolgens kwamen we aan op Pulau Weh, een paradijselijk eiland omringd door een helderblauwe zee. Het eiland staat bekend als een top duikbestemming. Ik wilde hier dan ook graag mijn Padi Open Water Diver gaan halen. Het plaatsje waar we in totaal 4 nachten verbleven heet Iboih.

Samen met het Franse stelletje verbleef ik in hetzelfde ressort.
Nadat ik mijn huisje had uitgezocht, direct aan het water en voorzien van een balkon met hangmat, ben ik die middag meteen begonnen met mijn duikcursus. Dat betekende dus de boeken in en eerst een 3 uur durende video over de lesstof bekijken. Ik moet zeggen dat dat wel even tegenviel met 30 graden buiten en de zee voor de deur. Maarja het was voor een goed doel.
Ik was de enige die de duikcursus deed dus ik kreeg 1-op-1 les van een Duitse duikinstructeur, Govandi. Dat was wel super fijn! Het duiken ging eigenlijk meteen super goed, zo goed zelfs dat mijn duikinstructeur er tegen iedereen over zat op te scheppen. De laatste duik van de cursus hoefde ik dan ook geen oefeningen meer te doen en was het eigenlijk gewoon een fundive. Tijdens deze laatste duik heb ik ook 3 Blacktip Reef Sharks gezien.

De laatste avond op Pulau Weh raakte ik in gesprek met Hardi, een Indonesische man van rond de 70, waarmee ik zo'n anderhalf uur heb zitten kletsen. Hij vertelde dat hij vroeger ook nog Nederlands heeft geleerd op school dus hij kon ook nog een beetje Nederlands praten, echt grappig. Ik heb zo om hem moeten lachen toen hij zijn telefoonnummer aan mij wilde geven en dat hij niet wist hoe zijn mobiel werkte. Hij was allemaal aan het bellen zonder dat hij het zelf door had.

Verder waren de locale mensen zo aardig allemaal. Iedereen begroette je vriendelijk en vroeg hoe je heet en hoe het met je gaat. Heb dus veel gekletst elke dag :).

Een avond heb ik met een paar mensen van de duikschool gegeten bij een accommodatie waar je s'avonds bij het eten kon aanschuiven. De eigenaresse kookte dan voor iedereen, super lekker en het koste echt niks, 10.000 Rp. (0,80 euro).

De 4 dagen op Pulau Weh zijn voorbij gevlogen. Ik had er makkelijk nog langer kunnen blijven maar wilde ook graag door naar het Zuiden om nog andere dingen te kunnen zien.
In plaats van nog een keer de nachtbus terug te nemen had ik een vroege vlucht geboekt van Banda Aceh naar Medan om vervolgens naar de two colourwaterfall in Sibolangit te gaan.

Vanuit de haven in Banda Aceh werd ik om 16.30 uur opgehaald met de becak (een scooter met zijspan) door Heri. Mensen van de duikschool hadden hem gebeld om mij op te halen en 's nachts naar het vliegveld te brengen.
Met de becak heeft Heri mij een rondleiding gegeven door Banda Aceh, waar in 2004 de tsunami heeft plaatsgevonden. Hij vertelde dat hij door de tsunami 18 familieleden heeft verloren. Toen het gebeurde was hij zelf op Pulau Weh. Hij vertelde dat hij op zaterdagavond een feest had gehad en dat hij op zondagochtend om 7.30 uur, 2 keer een harde knal hoorde gevolgd door een hevige aardbeving. Vervolgens trok om 8 uur al het zeewater zich terug en om 8.30 uur kwam er een vloedgolf over het eiland.
Pulau Weh is niet zo hard getroffen en iedereen daar heeft het overleefd.
Heri bracht me naar 2 boten die door de tsunami 6 km landinwaarts terecht zijn gekomen en daarna nooit zijn weggehaald. Echt bizar!
Na het bezoek aan de boten zijn we verder gereden naar Lampu'uk beach om daar de zonsondergang te zien, een heel mooi strand aan de West-kust van Sumatra.

Op Lampu'uk beach heb ik een tijdje zitten kletsen met een local van 34 jaar oud. Hij vertelde over de tsunami en hoe hij alles van dichtbij heeft meegemaakt. Hij was thuis toen hij een aardbeving voelde. Toen hij vervolgens buiten kwam hoorde hij mensen roepen dat er water aan kwam. Hij is vervolgens terug naar binnen gerend om zijn paspoort en waardevolle spullen te pakken en vervolgens is hij weer naar buiten gerend. Terwijl hij wegrende werd hij van achteren geschept door vlijmscherp oppervlaktewater waardoor hij viel. Vanaf dat moment is hij een stuk kwijt en later werd hij wakker in een keuken terwijl hij in het water dreef. Het water om hem heen was zwart. Hij is vervolgens naar beneden gedoken om een raam naar buiten te vinden en is daardoor naar buiten gezwommen. Hij liet mij de littekens zien welke hij daaraan heeft overgehouden. Heel aangrijpend om te horen. Zijn familie is gelukkig ongedeerd gebleven omdat zij op dat moment ergens anders waren.

Na de rondleiding werd ik door Heri uitgenodigd om mee naar zijn huis en gezin te gaan en daar te overnachten zodat hij mij vanaf thuis meteen naar het vliegveld kon brengen. Dat was echt een bijzondere ervaring!
Heri is 36 jaar en getrouwd. Zijn vrouw is 23 en samen hebben zij een dochtertje van 5 en een zoontje van 2 jaar.
Vanaf zijn huis zijn we 's avonds met zijn vijven met de becak door Banda Aceh gereden, hebben we rijst met kip gegeten bij een lokaal restaurant en zijn we bij zijn moeder en zus langs geweest. Echt super! Ik was helemaal weg van zijn kinderen. Wat een schatten waren dat. Ben meteen omgedoopt om met mijn handen te eten in plaats van met bestek.
Het douchen bij hem thuis was even wennen aangezien de douche bestond uit een bak water en een schep en je dus water over jezelf heen moest gooien om je af te spoelen. En ze douchen hier trouwens ook met koud water!

Uiteindelijk een paar uurtjes geslapen en om 4.30 uur richting het vliegveld voor mijn vlucht naar Medan.

Tot zover x