Een vreselijke reis naar Bukittingi

Met de Ferry vanaf Tuk Tuk kwam ik om 18.00 uur aan in Parapat. Daar zou ik om 21.00 uur met een minibus verder reizen naar Bukittingi. Een reis van zo'n 12-14 uur hadden ze mij verteld. Tijdens het wachten in Parapat heb ik mij laten verleiden om alvast een vliegticket te boeken vanaf Padang naar Yogyakarta. Een van de goedkopere vliegmaatschappijen in Indonesië is Lionair. Het vervelende van Lionair is alleen dat je een Indonesische creditcard nodig hebt om een vliegticket te boeken. Overal in Indonesië vind je dan ook reisbureaus waar je tegen een vergoeding een vlucht met Lionair kan boeken. Na het boeken van de vlucht kwam ik er alleen achter dat ze 270.000 Rp. (zo'n 22 euro) bovenop de ticketprijs hadden berekend, bijna net zo veel als mijn vliegticket vanaf Banda Aceh naar Medan. Daar was ik dus niet zo blij mee. Vervolgens kwam het minibusje ruim 3 uur later aan in Parapat en kwam ik na een vreselijke rit van 17 uur aan in Bukittingi. Wat een nachtmerrie was dat zonder fatsoenlijke wegen en alleen onverharde wegen vol met gaten en hobbels. Tussen een aantal slaappogingen door merkte ik dat we ineens stopten. Vervolgens klapte de chauffeur zijn stoel naar achteren en ging even 2 uur slapen. Tja waarom niet! We hadden wel 2 chauffeurs, maar die andere lag ook te slapen.

Al met al kwam ik uiteindelijk rond 17.00 uur aan bij mijn hotel in Bukittingi, waar ik s'avonds met 2 Nederlandse meisjes en een Duitse jongen wat ben gaan eten. Een van die Nederlandse meisjes had een relatie met een Indonesische jongen van het hotel.
Voor de dag erna had ik een tour geboekt naar de Harau Valley.
Achterop de bromfiets bij mijn gids Ed, heb ik de volgende ochtend een dagtocht gemaakt naar de Harau Valley, een super mooi natuurgebied gelegen in een hele mooie canyon met verschillende hoge watervallen. Ed hield erg van kletsen en heeft mij veel verteld over de Minangkabau cultuur en de omgeving. In de Minangkabau cultuur is 95% van de bevolking moslim en is het land, anders dan in de Batak cultuur, in handen van de vrouw. Op het moment dat er getrouwd wordt dan trekt de man bij de vrouw in. Als het huis vervolgens te klein is dan moet de oudste zoon het huis uit en op het moment dat ouders overlijden wordt het huis en alle bezittingen nagelaten aan de dochters. Ed vertelde dat het daarom belangrijk is om een rijke vrouw te zoeken. Dat heeft hij ook gedaan vertelde hij..
Daarnaast vertelde Ed over de scholen in Indonesie. Kinderen dragen hier een uniform als ze naar school gaan. Voor de basisschool (6-12 jaar) is dat meestal een uniform in de kleuren rood-wit, voor de eerste fase van de hogere school (13-15) is dat blauw-wit en voor de tweede fase van de hogere school (16-18) bruin-wit. Kinderen gaan hier 6 dagen per week naar school en op het moment dat de scholen uit zijn zie je vanaf school rijen kinderen in hun uniform over straat lopen. Wel grappig om te zien.
Verder heb ik tijdens de tour gezien hoe kroepoek wordt gemaakt en hoe rijst wordt gewonnen.

De dag erna heb ik vervolgens samen met Gerald, de Duitse jongen, een tweedaagse trekking gedaan naar het Maninjau Lake. Dat was super. De eerste dag hebben we een trekking gedaan door bergdorpjes en regenwoud en 's avonds hebben we in een homestay in het regenwoud geslapen met een super mooi uitzicht over het Maninjau Lake. Vervolgens zijn we de tweede dag naar het meer gegaan en hebben we daar de ochtend doorgebracht aan een strandje. Dat was wel lekker om ff bij te bruinen :). Het was daar totaal niet druk met toeristen. Er was zelfs bijna niemand. Ze hadden bij het strandje ook een kano die je kon lenen. Ik dacht leuk dat ga ik doen. Na wat peddelen ben ik op het water in de kano gaan liggen om zo heerlijk van de zon te genieten, totdat 15 minuten later ineens heel de kano vol water stond en de kano half aan het zinken was. Vervolgens heb ik de kano maar omgegooid om het water proberen eruit te krijgen maar dat lukte niet. Na nog een mislukte poging heb ik de kano uiteindelijk ondersteboven al duwend naar de kant gezwommen om het water vervolgens met de peddel eruit te scheppen. Gerald moest er natuurlijk super hard om lachen.

Een iets minder aangename verassing in Bukittingi was het gezang van de moskee dat iedere ochtend om half 5 's begon en vervolgens met een tussenstop zo'n anderhalf uur duurde. Die was niet te missen. Het geluid van de moskee was zo luid dat het net leek alsof je een speaker in de hotelkamer had. Je werd er sowieso wakker van.

Tenslotte ben ik na Bukittingi op 8 mei vanaf Padang naar Yogyakarta gevlogen waar ik 11 mei Vivian en Ernst zou ontmoeten om nog 3 weken samen verder te reizen. Dat wordt weer een nieuw avontuur waar ik erg naar uit kijk!

Wat ik de afgelopen dagen in Yogyakarta heb meegemaakt schrijf ik in mijn volgende verhaal.

X